CONGOXAS DA NOITE

Ouvean os cans

na noite pechada,

cantan os grilos

de escuros valados

e aluman a corga,

acó e acolá,

tenues candeas

que veñen e van.

Eu vou polo medio

e sinto uns pasos

moi preto de min,

e aperto, e apuro,

non sexa que cheguen

denantes ca min.

Escura ribeira

que eu hei de pasar,

escuro camiño

á beira do río.

No peito a congoxa

faime apurar

e miro pra diante

pois quero chegar

e verme axiña

nese meu lar.

E aquelas candeas

que van canda min

amansan as feras

e botan de alí

os medos que amosan

no meu camiñar.

E chego por fin,

e pecho a portada.

E fóronse os medos

que andaban comigo,

quedáronse fóra

no escuro camiño

aló na ribeira

na beira do río.

E quedan con eles

ouveos de cans,

os grilos cantando

e tenues candeas

que veñen e van.