pois non te viu,
e vaise chorando a Lúa
que non durmiu.
Agochada nesa nube
xa non se quere alongar.
Que non a vexan chorando!
Que non a vexan chorar!
Cando te vexa, querida,
cando te vexa chegar,
vaille saír o sorriso,
vaiche deixar de chorar.
Achégate pronto, neniña,
achégate a este lugar
que quero ver esta noite
cheíña de branco luar.
Precioso Piterira! Aùn en otro idioma para mì, tiene esa dulce musicalidad caracterìstica de tu pluma, estimado Poeta.
ResponderEliminar!Ojalà pronto deje de llorar el protagonista!
Cordiales saludos
Ai! Que bonito e tenro poema!
ResponderEliminarTen razón Mariela, a túa pluma é especial e combinada co idioma galego, aínda máis.
Biquiños.
Querido, sabia de tu destreza con la memoria de los versos, pero con la madurez haces versos de un doncel.
ResponderEliminar