RIO MAO

Río Mao, río Mao,
o río da miña aldea,
que pasaches amodiño
enchendo de vida as veigas
dándolle verde fresquiño
a esa herbiña das lameiras.

Coñecinche auguiña clara
mais agora, qué foi dela
que medra nos teus remansos
esa fea escuma negra?

Cantos prados ti regaches,
e leiras de froito cheas,
e lamelas alagaches
pretiño das túas ribeiras.

E canta sede apagaches
tanto a homes como a bestas,
mais hoxe no teu camiño
xa só quedan fontes secas.

Río Mao, río Mao,
o río da miña aldea.

MIÑA CASA

Ai casiña dos avós,
casiña na que nacín,
coliño fuches para nós
ata que de aló saín.

Agochado na hortiña,
por non querer marchar,
aínda neno, queridiña,
viñéronme atopar.

Lembranza da miña casa,
lembranza do meu fogar.
Din que o tempo todo o pasa,
mais non pasa o meu lembrar.

Nos teus muros túas pedras
xa se gretan e desfan.
No meu peito, coma feras,
esas gretas roendo están.

Adeus, dígoche con pena,
dígoche adeus con pesar,
mais trae o tempo a condena
que a todos ha de atrapar.

Lembranza da miña casa,
lembranza do meu fogar.
Din que o tempo todo o pasa,
mais non pasa o meu lembrar.

ANO NOVO

¡Cántos días xa pasaron
dende que non vos sentimos,
cántos camiños abrimos
e cántos se nos pecharon!
Doce toques espertaron
esperanzas agochadas,
foron doce as badaladas
que volveredes soar
e deixaredes voar
outra vez ilusionadas.

EL AMIGO

Un día que paseaba
a un amigo me encontré,
muy cortés le saludé
mientras su mano estrechaba
y al mismo tiempo pensaba:
¿Cómo se llama este chico?
¿Será su nombre Perico?
¿Sabrá que el mio es José?
Juro que aún no lo sé,
podría ser...Federico.