Buscar en este blog

Archivo del blog

sábado, 12 de agosto de 2017

Soños afundidos


Xa caeron,
xa caeron naquelas penas
os anacos dos meus soños.
Xa caeron esgazados,
magoados, trepanados,
maldicidos, delatados...
Xa caeron derrotados
nesas penas estrelados.

Vós deixastes que morresen

coma a herba nas gadañas,
vós pechastes as alxubes,
vós queimastes neses fornos
e afundistes nesas lamas
as lembranzas máis fermosas.
Vós quixestes que quedasen
na memoria para sempre
os recordos máis coitados.

Mais non choro.

Eu non choro, que non quero
por non darvos máis ledicia.
Eu non choro, que non quero.
Inda que os soños me roubastes
non vos riredes de min,
anque non me queden xa soños
eu de vós heime de rir.

jueves, 3 de agosto de 2017

Camiños de aldea


Camiños da miña terra:
Ás veces de barro,
ás veces de pedra.
Camiños polos que andaba
o gando pro monte,
o carro pra a leira.

Camiños da miña terra!

Aqueles camiños lembro:

Corgas de pastores,
corgas de labregos,
camiños cheos de traballos,
cheíños de dor
e de sufrimento...

Aqueles camiños lembro!

Mais tamén lembro camiños

de orballo na herba,
de sol na ribeira,
camiños polos que andaban
cativos pra escola
e mozos pra feira...

Pois eses tamén os lembro!


HOMENAXE A MANUEL MARÍA



Escribín este poema especialmente para "Manuel María, libro colectivo de homenaxe no seu día das Letras Galegas, 17 de maio de 2016".

Coordinou o proxecto o José Estevez, cunha dedicación ilusionada que ao fin foi recompensada coa sua publicación no mes de xuño de 2017. O libro contén máis de 500 achegas (debuxos, poemas, etc.) de todos os sectores: culturais, políticos, sindicais, etc. Inclúense as das rapazas e rapaces dos centros educativos da Terra Cha. Case seiscentas páxinas cheiñas de arte.


Incluín nesta entrada o meu poema, "A Ribas Pequenas", e máis o relato da Anastàsia Aranda, "Soidade". Agardo que vos gusten.





(A día de hoxe aínda non saíu a venda, mais agardo que sexa pronto e todos poidades gozar da súa lectura)




Anastàsia Aranda sostén o libro, no que ela tamén
participa cun fermoso relato: SOIDADE



Xosé Casar
      (Piteira)
(Sant Boi de Llobregat)

A RIBAS PEQUENAS

Ribas Pequenas é unha aldea do concello de Bóveda, a uns once quilómetros de Monforte de Lemos. Nela nacín, na “Casa de Piteira” e nela pasei, cos avós, os meus primeiros anos. (Piteira))


   Non canta na Chá ninguén,
escribícheslle á morriña...
a Chá de Ribas, tamén,
cala na lembranza miña.

   Eu na Chá de Ribas vía
aquel carriño cantar...
Teu carro, Manuel María,
teu carro non vai calar!

   E nas pedras xa rechía
a roda co ferro dando,
mentres o eixo asubía
vai o carro camiñando.

  Ai soidades, ai soidades,
nunca me ides deixar?
A carón de min andades
sen deixarme respirar.

   Tan lonxe de ti me vexo,
mais tan pretiño ti estás!
Ai, lonxe por non chegarche;
preto, pois no peito vas.

   Ribas Pequenas, terriña,
o primeiriño que eu vin,
non che esquezo, queridiña,
aldeíña onde eu nacín.


 
Anastàsia
    Aranda
(Sant Boi de Llobregat)

 SOIDADE
    Arrodeada de mar, no frío da noite. Alagada da dozura das amendoeiras.
   
    Así nacín eu.
    
    Mans e pes de aroma de meniña. Pel de pexego asucada de infancia rematada de inventar, estouro de luz do ceo da miña terra.
    
    Colores vivos, nítidos, claros coma non hai máis...ningures.
    
    Onde agora estou vexo o mesmo mar e aló, lonxe, un fío da miña terra bañada polas mesmas ondas que van e veñen mollándome os pes derriba da area fría. Suaves ondadas de brisa de romeu case en flor, de mimosa florida, mestura de perfumes de inocencia.
    
    Este sol de inverno que anhelaba quentarme a cara, pechados os ollos, as mans estendidas que queren tocar os olores que nadan na escuma que atrápame e lévame. Atraveso verdes e azules cara o fío de terra.
    
    Chego alá, ao bosque de amendoeiras que me agarda. Alá onde paseaba pola doce aroma da alfombra de flores brancas e rosadas. Atravesándoo atopo a casa coas fiestras de aire claro que mira cara os arbores, cara a praia onde se chega polo camiño das oliveiras.
    
    Torcidas ramas adornadas de amargas sementes, corazón de madeira, medran pacientes cheas de vida e agardan a súa rolda para mudar de color e coller novos aromas do romeu e a sal da auga da miña terra.
   
    Volto a ollar e nada cambia.
    
    Vexo como a brisa mestura a auga dos meus ollos coa sal das ondas que veñen e van.
    
    O mar colle a miña lembranza e devólveme aromas de soidade.