ATURULOS

 

Xa se escoitan nos camiños,

xa os escoito aturular,

alugados e fouciños

acó veñen a segar.

Veñen de lonxe os seus pasos,

lonxe deixaron o lar,

o sol queimándolle a fronte

premendo a fouce nas mans.

Cantando polo camiño

á chousa chegando van,

veñen face-la seitura,

 é a colleita do pan.

Levan nos seus aturulos

medicina para curar

a saudade que padecen

no seu duro camiñar.

E nos aturulos teñen

menciña para acougar

dores por andar tan lonxe,

ai, tan lonxe do fogar.