ATURULOS

 

Xa se escoitan nos camiños,

xa os escoito aturular,

alugados e fouciños

acó veñen a segar.

Veñen de lonxe os seus pasos,

lonxe deixaron o lar,

o sol queimándolle a fronte

premendo a fouce nas mans.

Cantando polo camiño

á chousa chegando van,

veñen face-la seitura,

 é a colleita do pan.

Levan nos seus aturulos

medicina para curar

a saudade que padecen

no seu duro camiñar.

E nos aturulos teñen

menciña para acougar

dores por andar tan lonxe,

ai, tan lonxe do fogar.

EU VINO

E vexo o tempo,

olla, olla ben.

Non o ves?

Aló, riba do pensamento,

trala mirada dos soños.

Aló, naquela artesa,

trala cociña, lonxe da brisa.

Non o ves?

Aló, no bruar dos carballos,

nos olores das xestas.

Eu vino,

olla…

Aló, tralas noites sen lúa,

noites pechadas dun inverno frío.

Olla, olla ben. Non o ves?

Fíxate ben!

Aló, nas pegadas do camiño,

nas rodeiras do carro,

nos xugos, nas cangas…

Aló, lonxe, moi lonxe,

nos prados, nos valados,

nos outeiros…

Aló, lonxe, moi lonxe,

aló o vexo,

aló, o tempo.