Tú, luna de negro cielo
que inundas ya mis sentidos,
oculta, obligas gemidos
y enredas entre su pelo.
Déjame, tras ese velo,
ver el color de sus ojos.
Mira que son todo abrojos
mirar y no poder verla,
amar sin poder quererla,
no tener sus labios rojos.
Que fermosa e sinxela petición, meu! Moito con moi poucas palabras. Cantas máis veces leo este poema, máis me gusta.
ResponderEliminarAgardo que andes (andedes ben). Aquí, aguantando as calores concentradas ao pé das Busgas.
Biquiños.
Moitas grazas, nena, por esas palabriñas. Sempre veñen ben.
ResponderEliminarNos andamos ben. Ben seguro que ao pé das Burgas fai máis calor que por aquí.
Un biquiño.