Mis datos
Buscar en este blog
Archivo del blog
martes, 21 de diciembre de 2010
CURIOSIDAD
LA MANCHITA DE SANGRE
Salvo quizás por aquella minúscula y casi imperceptible manchita de sangre, que fatalmente Mery descubrió en uno de los puños de mi camisa, el plan era perfecto. El arisco gato del vecino habría sido declarado culpable y yo disfrutaría ahora del apacible silencio que hoy reina en el salón, antes siempre perturbado por los agudos e insoportables chillidos de la cotorra.
sábado, 27 de noviembre de 2010
AMAR NO ES PECADO
viernes, 29 de octubre de 2010
CANCIÓN DE MELANCOLÍA
.
¡Cuánto dolor de mañana
y fragancias de jazmín!
¡Cuánta luz en mi ventana!
Yo preguntando por ti
pregunto a la madrugada,
pregunto al ocaso al fin:
¿A dónde fuiste amor mío
cuando te fuiste de mi?
Te llevaste mi sonrisa
y las ganas de vivir.
Vuelve, amor mío, vuelve,
ven de nuevo junto a mi,
mira que si tú no vuelves
yo de amor he de morir.
¡Cuánto dolor de mañana
y fragancias de jazmín!
Así estos versos cantaba
mientras andaba la vida,
mientras caminos andaba
con pasos a la deriva.
Curtido el rostro de viento
y de sol del mediodía
se le secaron los ojos,
lágrimas ya no tenía,
que en otro tiempo lloraba
cuando estos versos decía.
Mucho lloró por su amada
cuando ella no le quería;
mucho por su amor lloraba,
un amor que ya no había.
Ahora tan sólo canta
canción de melancolía
mientras va andando caminos,
mientras va andando la vida.
¡Cuánto dolor de mañana
y fragancias de jazmín!
¡Cuánta luz en mi ventana!
Yo preguntando por ti
pregunto a la madrugada,
pregunto al ocaso al fin:
¿A dónde fuiste amor mío
cuando te fuiste de mi?
Te llevaste mi sonrisa
y las ganas de vivir.
Vuelve, amor mío, vuelve,
ven de nuevo junto a mi,
mira que si tú no vuelves
yo de amor he de morir.
¡Cuánto dolor de mañana
y fragancias de jazmín!
Así estos versos cantaba
mientras andaba la vida,
mientras caminos andaba
con pasos a la deriva.
Curtido el rostro de viento
y de sol del mediodía
se le secaron los ojos,
lágrimas ya no tenía,
que en otro tiempo lloraba
cuando estos versos decía.
Mucho lloró por su amada
cuando ella no le quería;
mucho por su amor lloraba,
un amor que ya no había.
Ahora tan sólo canta
canción de melancolía
mientras va andando caminos,
mientras va andando la vida.
martes, 12 de octubre de 2010
A DON MIGUEL
I
¿Qué los molinos alcanza?
Una lanza.
¿Qué caballo monta al fin?
Un rocín.
Y ¿Qué vence su temor?
¡Su valor!
De Dulcinea el amor
buscaba Alonso Quijano,
adarga antigua en la mano,
lanza, rocín y valor.
II
¿Qué provocaba tristura?
Su figura.
¿Qué se quedó sin enmienda?
Pues su hacienda.
¿Qué le causó desazón?
¡La razón!
Mas no perdió la ilusión
que en aventuras tuviese
aunque por ellas perdiese
figura, hacienda y razón.
III
¿Quién gozaba con el rancho?
¡El buen Sancho!
Y ¿por qué sufría chanza?
Por la panza.
¿Qué nos dejó su reflejo?
¡Ovillejo!
Quedóse el mundo perplejo.
que en su Quijote, Cervantes,
puso además de gigantes,
Sancho, panza y ovillejo.
¿Qué los molinos alcanza?
Una lanza.
¿Qué caballo monta al fin?
Un rocín.
Y ¿Qué vence su temor?
¡Su valor!
De Dulcinea el amor
buscaba Alonso Quijano,
adarga antigua en la mano,
lanza, rocín y valor.
II
¿Qué provocaba tristura?
Su figura.
¿Qué se quedó sin enmienda?
Pues su hacienda.
¿Qué le causó desazón?
¡La razón!
Mas no perdió la ilusión
que en aventuras tuviese
aunque por ellas perdiese
figura, hacienda y razón.
III
¿Quién gozaba con el rancho?
¡El buen Sancho!
Y ¿por qué sufría chanza?
Por la panza.
¿Qué nos dejó su reflejo?
¡Ovillejo!
Quedóse el mundo perplejo.
que en su Quijote, Cervantes,
puso además de gigantes,
Sancho, panza y ovillejo.
viernes, 17 de septiembre de 2010
TRAPOS SUCIOS
jueves, 16 de septiembre de 2010
SOLAMENTE UNA FLOR
miércoles, 25 de agosto de 2010
LUNA MENTIROSA
lunes, 23 de agosto de 2010
A LÚA CHORA
Saíu a Lúa chorando
pois non te viu,
e vaise chorando a Lúa
que non durmiu.
Agochada nesa nube
xa non se quere alongar.
Que non a vexan chorando!
Que non a vexan chorar!
Cando te vexa, querida,
cando te vexa chegar,
vaille saír o sorriso,
vaiche deixar de chorar.
Achégate pronto, neniña,
achégate a este lugar
que quero ver esta noite
cheíña de branco luar.
pois non te viu,
e vaise chorando a Lúa
que non durmiu.
Agochada nesa nube
xa non se quere alongar.
Que non a vexan chorando!
Que non a vexan chorar!
Cando te vexa, querida,
cando te vexa chegar,
vaille saír o sorriso,
vaiche deixar de chorar.
Achégate pronto, neniña,
achégate a este lugar
que quero ver esta noite
cheíña de branco luar.
domingo, 22 de agosto de 2010
HEICHE DE TRAER MAZÁS
viernes, 6 de agosto de 2010
CANSANCIO
miércoles, 28 de julio de 2010
QUE NON CHORE
E non quero, non quero,
esa noite, negra noite,
non a quero.
Noite pechada,
pasas de vagar,
deixa que veña
o claro luar.
Que chegue ven pronto,
que veña cediño,
que chora o meu neno,
que che ten mediño.
Non deixes, noite negra,
non deixes que chore
que os ollos dos nenos
só queren as flores.
esa noite, negra noite,
non a quero.
Noite pechada,
pasas de vagar,
deixa que veña
o claro luar.
Que chegue ven pronto,
que veña cediño,
que chora o meu neno,
que che ten mediño.
Non deixes, noite negra,
non deixes que chore
que os ollos dos nenos
só queren as flores.
SÉ QUE ME OÍSTE
Ella fue la última en partir. Primero fue Manuel, después Ramón, después Josefa. No me despedí de ninguno de ellos como yo hubiera querido, pero supongo que eso nos pasa siempre…Cuando desaparecen nuestros seres queridos siempre pensamos que algo se nos quedó en el tintero, algo que decirles, algo que hacer por ellos o con ellos.
Cuándo Veneranda se fue me salieron estos versos que hasta ahora no pude concluir, siempre faltaba algo, incluso ahora siento que falta algo; pero también pienso que digo en ellos lo que siento y que puedo, y así lo hago, dedicarlos a todos ellos: A papá Manuel, a tío Ramón, a mamá Josefa, y en especial a ella, a mamá Veneranda.
Ya se ha ido, me dijeron,
eso fue de madrugada
y las estrellas quisieron
velar tu sueño hasta el alba.
Desde mis labios partieron
solamente dos palabras,
dos palabras que surgieron
de muy adentro, del alma.
Como rugido del trueno
en tormenta desatada
quebró un te quiero el silencio
de la mañana callada.
Sé que me oíste, mamá,
desde tu nueva morada
pues muchas veces rompieron
el silencio esas palabras.
Palabras que desde el pecho
en ir al cielo se afanan
y rasgan el aire frío
buscando en él tu mirada.
Sé que me oíste, mamá,
desde tu nueva morada.
sábado, 17 de julio de 2010
QUÈ VOLEN?
Què vol aquesta gent?
Què volen?
Volen tallar-me la llengua,
volen robar-me la veu,
volen que calli la boca...
Què volen?
Però jo sóc aquí,
al costat d’aquest poble,
i parlaré sempre ben clar,
parlaré en aquest idioma.
No em tallaran la llengua,
no em taparan la boca,
no m’han de robar la veu...
Doncs, què volen?
Que ens deixin viure, senyors,
a la terra que és ben nostre,
que ens deixin viure, senyors,
que ens deixin!
Fora els botxins, fora!
Què volen?
Volen tallar-me la llengua,
volen robar-me la veu,
volen que calli la boca...
Què volen?
Però jo sóc aquí,
al costat d’aquest poble,
i parlaré sempre ben clar,
parlaré en aquest idioma.
No em tallaran la llengua,
no em taparan la boca,
no m’han de robar la veu...
Doncs, què volen?
Que ens deixin viure, senyors,
a la terra que és ben nostre,
que ens deixin viure, senyors,
que ens deixin!
Fora els botxins, fora!
jueves, 15 de julio de 2010
OTRO CUENTO DEL ABUELO
Otro cuento me contó
el abuelo, con serpiente,
permitidme pues que os cuente
como esa historia ocurrió:
Y es que un buen día encontró
otro vecino en su huerta
una gran culebra muerta,
y a su lado serpeaba
-parecía que lloraba-
una cría nada experta.
Creyó el hombre que debía
a la criatura ayudar
y después de cavilar
en cómo hacerlo podría
pensó que día tras día,
hasta que fuerte estuviera
y por si mismo pudiera
buscarse el bicho el sustento,
él le daría alimento
para que así no muriera.
Algo de leche dejó
en un platito en la huerta
y tras cerrar bien la puerta
el paisano se alejó.
Al otro día acudió
muy sigiloso al lugar
y así pudo comprobar,
como en el fondo esperaba,
que en el plato no quedaba
alimento que tomar.
Comenzó de esta manera,
aseguro que es verdad,
una grandiosa amistad,
una amistad muy sincera.
Y, aunque extraño pareciera,
verse los dos anhelaban
y cada mañana esperaban
que llegara ese momento
y así de puro contento
un día y otro pasaban.
Mucho el animal creció,
muchos metros alcanzaba
y siempre alegre esperaba
al hombre que le crió.
Mas un día no llegó
el buen amigo a su cita
y quedó la culebrita
seriamente entristecida,
se quedó muy abatida
como flor que se marchita.
A la semana y un día,
poco a poco caminando,
se acercó el hombre silbando.
A recibirle salía,
embriagada de alegría,
rápidamente la bicha
llena de gozo y de dicha.
Fue muy alegre el encuentro
mas el ansiado momento
causa fue de gran desdicha.
Esto fue lo que pasó:
Muy contenta la serpiente
un abrazo muy potente
a su amigo le ofreció,
mas tan fuerte le apretó
que le dejó sin aliento.
Si has estado bien atento
piensa tú la moraleja
que para siempre nos deja
el abuelo en este cuento.
el abuelo, con serpiente,
permitidme pues que os cuente
como esa historia ocurrió:
Y es que un buen día encontró
otro vecino en su huerta
una gran culebra muerta,
y a su lado serpeaba
-parecía que lloraba-
una cría nada experta.
Creyó el hombre que debía
a la criatura ayudar
y después de cavilar
en cómo hacerlo podría
pensó que día tras día,
hasta que fuerte estuviera
y por si mismo pudiera
buscarse el bicho el sustento,
él le daría alimento
para que así no muriera.
Algo de leche dejó
en un platito en la huerta
y tras cerrar bien la puerta
el paisano se alejó.
Al otro día acudió
muy sigiloso al lugar
y así pudo comprobar,
como en el fondo esperaba,
que en el plato no quedaba
alimento que tomar.
Comenzó de esta manera,
aseguro que es verdad,
una grandiosa amistad,
una amistad muy sincera.
Y, aunque extraño pareciera,
verse los dos anhelaban
y cada mañana esperaban
que llegara ese momento
y así de puro contento
un día y otro pasaban.
Mucho el animal creció,
muchos metros alcanzaba
y siempre alegre esperaba
al hombre que le crió.
Mas un día no llegó
el buen amigo a su cita
y quedó la culebrita
seriamente entristecida,
se quedó muy abatida
como flor que se marchita.
A la semana y un día,
poco a poco caminando,
se acercó el hombre silbando.
A recibirle salía,
embriagada de alegría,
rápidamente la bicha
llena de gozo y de dicha.
Fue muy alegre el encuentro
mas el ansiado momento
causa fue de gran desdicha.
Esto fue lo que pasó:
Muy contenta la serpiente
un abrazo muy potente
a su amigo le ofreció,
mas tan fuerte le apretó
que le dejó sin aliento.
Si has estado bien atento
piensa tú la moraleja
que para siempre nos deja
el abuelo en este cuento.
martes, 13 de julio de 2010
CUENTO DEL ABUELO
Me contó el abuelo un día,
recalcando que fue cierto,
que un buen vecino en su huerto
una culebra tenía,
a la que el hombre quería
como a perrito casero
y cuidaba con esmero
desde el día en que nació
y así la sierpe medró
tan fuerte como el acero.
Ya crecida la serpiente
a su amigo no olvidaba
y confiada esperaba
el sustento pertinente
que de su mano paciente
cada mañana comía.
Mas sucedió que un mal día
el buen paisano enfermó
y a su cita no acudió
que estuvo en la enfermería.
Poco más de una semana
guardó reposo el enfermo
con su manta y con su termo
sin moverse de la cama.
Y ocurrió que una mañana,
de su dolencia curado,
con manjares preparado
visitaba al animal,
más fue el encuentro fatal
pues lo tragó de un bocado.
recalcando que fue cierto,
que un buen vecino en su huerto
una culebra tenía,
a la que el hombre quería
como a perrito casero
y cuidaba con esmero
desde el día en que nació
y así la sierpe medró
tan fuerte como el acero.
Ya crecida la serpiente
a su amigo no olvidaba
y confiada esperaba
el sustento pertinente
que de su mano paciente
cada mañana comía.
Mas sucedió que un mal día
el buen paisano enfermó
y a su cita no acudió
que estuvo en la enfermería.
Poco más de una semana
guardó reposo el enfermo
con su manta y con su termo
sin moverse de la cama.
Y ocurrió que una mañana,
de su dolencia curado,
con manjares preparado
visitaba al animal,
más fue el encuentro fatal
pues lo tragó de un bocado.
SANTOS Y DEMONIOS
Reflexión de un pesimista quejica y egoísta
De alegrías y quebrantos
bien repleta está la cesta
y es mi suerte bien funesta
pues entre colores tantos
solamente los espantos
en mi mano se prodigan.
No es consuelo que me digan
que otros hay peor tratados
pues a mí por todos lados
los agravios me fustigan.
Y los males que a otros duelen
a mí nada me lastiman,
¡que a otros sus males opriman!,
con sus dolores se amuelen
y que a sus dioses apelen
porque les cambie la suerte,
que yo apretando bien fuerte
en el pecho mi lamento
espero el triste momento
en que me alcance la muerte.
bien repleta está la cesta
y es mi suerte bien funesta
pues entre colores tantos
solamente los espantos
en mi mano se prodigan.
No es consuelo que me digan
que otros hay peor tratados
pues a mí por todos lados
los agravios me fustigan.
Y los males que a otros duelen
a mí nada me lastiman,
¡que a otros sus males opriman!,
con sus dolores se amuelen
y que a sus dioses apelen
porque les cambie la suerte,
que yo apretando bien fuerte
en el pecho mi lamento
espero el triste momento
en que me alcance la muerte.
NON QUIXECHES
lunes, 12 de julio de 2010
DÉJAME VERLA
viernes, 9 de julio de 2010
CUERPO Y ALMA, ALMA Y CUERPO
-I-
Desesperado vivo en este cuerpo
que, impío, tiene prisionera el alma
en esa húmeda, triste, oscura cárcel.
Entre las rejas de estos viejos huesos
rabiosamente la pretende el diablo.
De él se defiende bien rogando al cielo.
-II-
¿Quién sabe por qué se anhela el cielo
que por él maltratamos nuestro cuerpo?
¿Y por qué entre las llamas, hosco el diablo,
se afana tanto por tener el alma?
¿Y por qué castigamos nuestros huesos
haciendo de la vida dura cárcel?
-III-
Aún siendo la vida dura cárcel
y mucho deseado el dulce cielo,
yacerán en la fosa nuestros huesos
que fueron esqueleto de aquel cuerpo
despojado por siempre más del alma.
Mucho la anhela, en su caldera, el diablo.
-IV-
Es en verdad tan sabio y viejo el diablo
y es esta vida, oscura y fría cárcel.
¡Cargada de cadenas está el alma!
¿Será premio o será castigo el cielo?
¿Será algo más que sólo polvo el cuerpo?
¿Sólo polvo serán éstos mis huesos?
-V-
Pues yacen en la tumba duros huesos
y el veredicto está esperando el diablo.
De los gusanos fue alimento el cuerpo
y el ataúd postrera y tosca cárcel.
¡Qué lejos de este mundo se ve el cielo!
Y, ya libre, ¿podrá alcanzarlo el alma?
-VI-
De sus cadenas se libere el alma,
aparten de la carne viejos huesos
y abra su entrada, presto, el dulce cielo
que, agazapado en el infierno, el diablo
prepara bien la celda en esa cárcel
a la que tanto miedo tiene el cuerpo.
Pues juzgue el hombre al cuerpo porque al alma,
de humana cárcel presa y de mis huesos,
lo quiere el diablo, mas la juzga el cielo.
miércoles, 23 de junio de 2010
EL OTRO MUNDO
Gime la calle ahora
y una limosna,
grave, una mano implora.
Alguien triste que llora
se desespera.
Unos viejos cartones
sobre la acera
y unos cuantos jirones
son cama austera.
Todos esos mirones
que van pasando
lo miran de reojo
refunfuñando:
¡Hay que ver, señor mío!
¡Qué suciedad!
¡Llena está de mendigos
esta ciudad!
Y no ven la tristeza
que al hombre embarga,
pues no ven su pobreza
ni les amarga.
y una limosna,
grave, una mano implora.
Alguien triste que llora
se desespera.
Unos viejos cartones
sobre la acera
y unos cuantos jirones
son cama austera.
Todos esos mirones
que van pasando
lo miran de reojo
refunfuñando:
¡Hay que ver, señor mío!
¡Qué suciedad!
¡Llena está de mendigos
esta ciudad!
Y no ven la tristeza
que al hombre embarga,
pues no ven su pobreza
ni les amarga.
De "Poemas do Piteira (I)"
viernes, 11 de junio de 2010
SEXTINA Nº 1
Es una estrofa de curioso verso
ésta que quiere ya escribir mi pluma
y ya muy bien dispuesta entre mis dedos,
sometida al capricho de la mano,
evoca el verde de tus lindos ojos,
el sabor dulce de tus rojos labios.
Acabose la estrofa con tus labios,
hablando con dulzura en aquel verso.
El penúltimo habló a tus lindos ojos
en el papel descritos por la pluma
prendida en el capricho de la mano.
Su negra tinta bien manchó mis dedos.
Y acaricio tu rostro con mis dedos
rozando el suave borde de tus labios,
y cojo, con la mía, ya tu mano,
cantando a tus oídos algún verso
nacido de mi amor y aquella pluma.
Te hablo de amor mirándome en tus ojos.
Y también tú me miras a los ojos
y acaricias mi cara con tus dedos.
Dibuje pues en el papel mi pluma
hablando con sus trazos de tus labios,
inspirando en el blanco un dulce verso.
Toma en la tuya, pues, mi blanca mano.
Así los dos tomados de la mano
mirando con dulzura nuestros ojos
al poeta inspiramos siempre un verso.
Liguemos dulcemente tiernos dedos
y unamos con ternura dulces labios
que, impaciente, esperando está mi pluma.
Poco le va faltando a ésta mi pluma
asida bien por caprichosa mano.
Ya de escribir acaba de tus labios
y de pintar también tus verdes ojos
dispuesta, como dije, entre los dedos,
finaliza el poema en este verso.
Pues nace el verso de la buena pluma
que los dedos sujetan en la mano
cantando ya tus ojos, ya tus labios.
De "Poemas do Piteira (I)"
ésta que quiere ya escribir mi pluma
y ya muy bien dispuesta entre mis dedos,
sometida al capricho de la mano,
evoca el verde de tus lindos ojos,
el sabor dulce de tus rojos labios.
Acabose la estrofa con tus labios,
hablando con dulzura en aquel verso.
El penúltimo habló a tus lindos ojos
en el papel descritos por la pluma
prendida en el capricho de la mano.
Su negra tinta bien manchó mis dedos.
Y acaricio tu rostro con mis dedos
rozando el suave borde de tus labios,
y cojo, con la mía, ya tu mano,
cantando a tus oídos algún verso
nacido de mi amor y aquella pluma.
Te hablo de amor mirándome en tus ojos.
Y también tú me miras a los ojos
y acaricias mi cara con tus dedos.
Dibuje pues en el papel mi pluma
hablando con sus trazos de tus labios,
inspirando en el blanco un dulce verso.
Toma en la tuya, pues, mi blanca mano.
Así los dos tomados de la mano
mirando con dulzura nuestros ojos
al poeta inspiramos siempre un verso.
Liguemos dulcemente tiernos dedos
y unamos con ternura dulces labios
que, impaciente, esperando está mi pluma.
Poco le va faltando a ésta mi pluma
asida bien por caprichosa mano.
Ya de escribir acaba de tus labios
y de pintar también tus verdes ojos
dispuesta, como dije, entre los dedos,
finaliza el poema en este verso.
Pues nace el verso de la buena pluma
que los dedos sujetan en la mano
cantando ya tus ojos, ya tus labios.
De "Poemas do Piteira (I)"
viernes, 4 de junio de 2010
LA GULA
Su gran pecado, la gula,
es poco lo que le importa,
con pescado, carne o torta
al cerdo comiendo emula.
Engullendo gesticula,
como animal se comporta
y después se reconforta
bien sentado en su gandula.
Su deporte favorito
se hace en silla de salón,
en sofá bien mullidito,
recostado en un colchón,
o posando su culito
en un blandito sillón.
Se dice que es bendición
el comer y no engordar
y yo lo quise probar…
¡No soy de esa condición!
De "Poemas do Piteira (I)"
es poco lo que le importa,
con pescado, carne o torta
al cerdo comiendo emula.
Engullendo gesticula,
como animal se comporta
y después se reconforta
bien sentado en su gandula.
Su deporte favorito
se hace en silla de salón,
en sofá bien mullidito,
recostado en un colchón,
o posando su culito
en un blandito sillón.
Se dice que es bendición
el comer y no engordar
y yo lo quise probar…
¡No soy de esa condición!
De "Poemas do Piteira (I)"
domingo, 9 de mayo de 2010
ESPERTA
Con bágoas nos ollos,
ao verte tan lonxe,
lembrámosche agora
pois non che esquecemos
os que andamos fóra.
Mais hai xente dentro
que che aperta a gorxa
e no teu recuncho
acóchaste soa.
¡Esperta Galicia
e pon sangue novo!
Moita xente boa
tes no teu pobo
para alumar o camiño
e saír destas corgas
nas que andas a modo.
De "Poemas do Piteira (I)"
ao verte tan lonxe,
lembrámosche agora
pois non che esquecemos
os que andamos fóra.
Mais hai xente dentro
que che aperta a gorxa
e no teu recuncho
acóchaste soa.
¡Esperta Galicia
e pon sangue novo!
Moita xente boa
tes no teu pobo
para alumar o camiño
e saír destas corgas
nas que andas a modo.
De "Poemas do Piteira (I)"
VIDA SAUDABLE
Chega a Parca a miña casa,
eu non lle permito a entrada,
a cal e canto pechada,
así do gonzo non pasa.
Insiste con sorte escasa
no uniforme envurullada
mais téñoa ben controlada
que levo dieta sen graxa.
Agora como saudable,
sen sal como e sen touciño,
son con todos moi amable,
xa non abuso do viño,
a vida eme moi estable
e ando dereito o meu camiño.
De "Poemas do Piteira (I)"
eu non lle permito a entrada,
a cal e canto pechada,
así do gonzo non pasa.
Insiste con sorte escasa
no uniforme envurullada
mais téñoa ben controlada
que levo dieta sen graxa.
Agora como saudable,
sen sal como e sen touciño,
son con todos moi amable,
xa non abuso do viño,
a vida eme moi estable
e ando dereito o meu camiño.
De "Poemas do Piteira (I)"
miércoles, 5 de mayo de 2010
VIDA SALUDABLE.
Llega la Parca a mi casa,
no le permito la entrada,
a cal y canto cerrada,
así del umbral no pasa.
Insiste con suerte escasa
en su uniforme enfundada
mas la tengo controlada
que en mi dieta ya no hay grasa.
Y ahora como saludable,
ni sal como ni tocino,
soy con todos muy amable,
ya no abuso del buen vino
y mi vida es muy estable,
ando recto mi camino.
De "Poemas do Piteira (I)"
no le permito la entrada,
a cal y canto cerrada,
así del umbral no pasa.
Insiste con suerte escasa
en su uniforme enfundada
mas la tengo controlada
que en mi dieta ya no hay grasa.
Y ahora como saludable,
ni sal como ni tocino,
soy con todos muy amable,
ya no abuso del buen vino
y mi vida es muy estable,
ando recto mi camino.
De "Poemas do Piteira (I)"
miércoles, 21 de abril de 2010
A MI AMIGO ANDRÉS
De dolor el lecho lleno,
en amargura inundado
y mi amigo en él postrado
a causa del gran veneno;
pues asevera el galeno
con mucha seguridad
que su grave enfermedad
es a causa de esa droga
que nos consume y ahoga
traicionera y sin piedad.
Creímos perderte, amigo,
mas la guadaña venciste.
Cuatro meses estuviste,
todos nosotros contigo
queriéndote dar abrigo
en tu lucha encarnizada,
pues ya la tienes ganada
con sudor y sufrimiento
y ahora ha llegado el momento
de darla por acabada.
Y a ti te digo, Pilar,
y no creo estar errado,
que vas a estar a su lado
mucho tiempo, sin dudar,
y tendrás que soportar
esos chistes infinitos,
que te contará cortitos
y largos te contará,
ya que de todos tendrá.
En fin, de Ana y yo, besitos.
De "Poemas do Piteira (I)"
en amargura inundado
y mi amigo en él postrado
a causa del gran veneno;
pues asevera el galeno
con mucha seguridad
que su grave enfermedad
es a causa de esa droga
que nos consume y ahoga
traicionera y sin piedad.
Creímos perderte, amigo,
mas la guadaña venciste.
Cuatro meses estuviste,
todos nosotros contigo
queriéndote dar abrigo
en tu lucha encarnizada,
pues ya la tienes ganada
con sudor y sufrimiento
y ahora ha llegado el momento
de darla por acabada.
Y a ti te digo, Pilar,
y no creo estar errado,
que vas a estar a su lado
mucho tiempo, sin dudar,
y tendrás que soportar
esos chistes infinitos,
que te contará cortitos
y largos te contará,
ya que de todos tendrá.
En fin, de Ana y yo, besitos.
De "Poemas do Piteira (I)"
domingo, 28 de marzo de 2010
LEY DE LOS BORRICOS
Si hablan los asnos igual
en cualquier rincón del mundo
un burrito liberal –
sería cosa genial
redactar un reglamento
que prohíba en el momento
otra forma de expresión
que no sea la canción
que bien entiende el jumento.
Y las mulas lo aprobaron,
y los pollinos también.
Todos los rucios de bien
un documento firmaron.
En aquel día acordaron,
como lengua principal
y único idioma legal
– sin que ningún otro fuese
aunque con el se naciese –
el “rebuzno universal”.
De "Poemas do Piteira (I)"
jueves, 21 de enero de 2010
UNA JARRA NUEVA
En el mercado compraba
una jarra el tabernero
en la que el vino casero
servir bonito pensaba;
mas cuando a casa llegaba
quiso el buen hombre saber
cuanto podría caber
en aquel hermoso envase
por si errando regalase
el vino que ha de vender.
Llamó al pinche y le encargó
que algunos vasos llenase
con agua que luego echase
en la jarra que compró.
Así el pinche midió
lo que en la jarra cabía
y al amo así respondía
cuando le fue requerido:
_En vino yo no he medido,
pero en agua un litro había._
una jarra el tabernero
en la que el vino casero
servir bonito pensaba;
mas cuando a casa llegaba
quiso el buen hombre saber
cuanto podría caber
en aquel hermoso envase
por si errando regalase
el vino que ha de vender.
Llamó al pinche y le encargó
que algunos vasos llenase
con agua que luego echase
en la jarra que compró.
Así el pinche midió
lo que en la jarra cabía
y al amo así respondía
cuando le fue requerido:
_En vino yo no he medido,
pero en agua un litro había._
NO ME LLORES, NO ME LLORES...
OTRO GALLO CANTARÍA
_Si yo fuese presidente
otro gallo cantaría._
Así mi amigo decía
con aire grandilocuente.
Le escuché atentamente
hasta que hubo terminado
y cuando le hube escuchado
con sarcasmo le espeté:
_Yo me pregundo por qué
en "si fuese" te has quedado.
Tengo también la certeza
de que otro gallo cantase
si en el gobierno mandase
con criterio tu cabeza,
mas por su naturaleza
gallo y gallo su canción
declaman sin compasión
tan temprano, tan temprano,
que me despiertan, hermano,
con la mismita ilusión._
De "Poemas do Piteira (I)"
otro gallo cantaría._
Así mi amigo decía
con aire grandilocuente.
Le escuché atentamente
hasta que hubo terminado
y cuando le hube escuchado
con sarcasmo le espeté:
_Yo me pregundo por qué
en "si fuese" te has quedado.
Tengo también la certeza
de que otro gallo cantase
si en el gobierno mandase
con criterio tu cabeza,
mas por su naturaleza
gallo y gallo su canción
declaman sin compasión
tan temprano, tan temprano,
que me despiertan, hermano,
con la mismita ilusión._
De "Poemas do Piteira (I)"
Suscribirse a:
Entradas (Atom)